Wybory do Europarlamentu 2014: Jan Olbrycht o swojej kadencji i planach

Czy po dwóch kadencjach w Europarlamencie, jasne było, że będzie Pan startował na kolejną kadencję?
Z mojej strony tak. Przez ostatnie 10 lat nabrałem doświadczenia jeśli chodzi o tę pracę, stąd z mojej strony od początku była chęć jej kontynuowania. Decyzja ta jednak nie do końca zależała wyłącznie ode mnie. Przede wszystkim jest to decyzja partii politycznej, a jak pan może pamięta, nie tak dawno pojawiła się propozycja by praca europosłów kończyła się maksymalnie na dwóch kadencjach. Ostatecznie zarząd krajowy Platformy Obywatelskiej odstąpił jednak od takich kryteriów i pozostawił możliwość układania list wyborczych poszczególnym władzom regionalnym. Potem zaczęły się dyskusje na temat listy wyborczej w województwie śląskim. Jest to dość dość specyficzna lista, która posiada silną lokomotywę w postaci premiera Jerzego Buzka. Dla pozostałych kandydatów wybór „jedynki” to bardzo ważny element podczas układania listy i jednocześnie spore wyzwanie. Reasumując. Od początku chciałem kontynuować swoją pracę w Europarlamencie, dlatego decyzję o tym że mogę kandydować przyjąłem z ogromną radością.

Czym argumentuje Pan chęć udziału w kolejnej kadencji Parlamentu Europejskiego?
Każdy kto zajmuje jakieś stanowisko, na którym chce pozostać zawsze znajdzie argumenty, które będą za tym przemawiały. Bazując na doświadczeniu posłów, których obserwowałem przez ostatnie lata widzę, że jeżeli jakaś partia polityczna chce mieć silne wpływy w strukturach unijnych, to musi pracować w długich perspektywach czasowych. Chodzi o to, że ktoś kto jest posłem do Parlamentu Europejskiego i jest aktywny i z zaangażowaniem wykonuje swoją pracę, to z biegiem czasu coraz głębiej wchodzi w relacje dotyczące osiągnięć ludzi, instytucji itd. Powoduje to, że zaczyna być on osobą rozpoznawalną i sam rozpoznaje wiele rzeczy. Inaczej mówiąc staje się osobą, która po dużym zainwestowaniu zaczyna przynosić efekty i rezultaty. Ja obserwowałem posłów, którzy pozostają w Europarlamencie na 3-4 kadencje i są to osoby, które naprawdę świetnie znają wszystkie instytucje europejskie. Trudno byłoby po tylu latach ich nie znać. Dzięki temu posłowie ci są profesjonalni w tym co robią tzn. w ściśle określonej dziedzinie, a dzięki temu wykonują swoje zadania szybko i skutecznie.

Czym dotychczas zajmował się Pan jako europoseł?
Ze względu na swoje wcześniejsze doświadczenia w mieście oraz regionie, od razu trafiłem do komisji zajmującej się rozwojem regionalnym, gdzie zajmowałem się również funduszami unijnymi. W pierwszej kadencji byłem posłem sprawozdawcą instrumentu ds. współpracy transgranicznej, gdzie bardzo przydatne okazały mi się doświadczenia cieszyńskie. W drugiej kadencji udało mi się po pierwsze zostać posłem sprawozdawcą dla najważniejszego funduszu Europejskiego Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego

Na czym polega funkcja posła sprawozdawcy? Jakie osiągnięcia w tej dziedzinie uważa Pan za najbardziej udane?
Pozycja posła sprawozdawcy polega na tym, że on de facto tworzy przepis, pisze go z Radą i Komisją Europejską. A co mi się najbardziej udało? Po tych kilku latach zdobyłem bardzo wysoką pozycję polityczną zostając wiceprzewodniczącym frakcji - abstrahując od tego, że zostałem jeszcze skarbnikiem frakcji i osobą odpowiedzialną za kontakt z kościołami i społecznościami wyznaniowymi– czyli zdobyłem pozycję polityczną, która w życiu frakcji jest bardzo ważna. W związku z tym przez ostatnie 10 lat starałem się swoją pracą oraz zaangażowaniem pokazać profesjonalizm, zdobywając jednocześnie uznanie frakcji. Drugą kadencję kończę zatem na relatywnie wysokiej pozycji. I jeśli teraz się dostanę na kolejną kadencję, to będę startował z wysokiego punktu odniesienia, co daje mi spore możliwości dalszego efektywnego działania. Do swoich osiągnięć zaliczam również zorganizowanie o poprowadzenie ponadpartyjnej grupy zajmującej się miastami. Grupa ta każdego roku, przez ostatnie pięć lat, zorganizowała m.in. ok. 20-25 niezwykle istotnych konferencji rocznie i seminariów, które stale przynoszą efekty.

Czy w ramach szeroko zakrojonej działalności w Parlamencie Europejskim jest coś czemu poświęca Pan szczególną uwagę?
Moja działalność jest prowadzona w dwóch obszarach, które są równie ważne, ale każdy z nich jest zupełnie inna. Z jednej strony jest to cały obszar dotyczący kwestii samorządowych, miast, regionów, funduszy dla miast i regionów – to jest nurt, który ciekawi mnie merytorycznie i bardzo chciałbym go dalej rozwijać, a z drugiej strony jest nurt na pograniczu polityki i kontaktów z kościołami, który ma zupełnie inny wymiar, ale jest równie interesujący i muszę przyznać, że czasem jest trudniejszy. Gdybym miał określić, który zakres działania jest dla mnie ważniejszy to bym nie potrafił jednoznacznie zdecydować i odpowiedziałbym, że swoją pracę koncentruję wokół tych dwóch nurtów i oba są dla mnie równie ważne i absorbujące. Czas pokaże, w których – o ile zostanę wybrany - przyjdzie mi dalej pracować.

Czy na swoim koncie ma Pan jakieś konkretne sukcesy?
Oczywiście. W każdej dziedzinie te sukcesy są inne. Dla przykładu. Tam gdzie pracowaliśmy z posłami w grupie zajmującej się miastami, w gruncie rzeczy doprowadziliśmy do tego by uwaga Unii Europejskiej zwrócona została na miasta. Dzięki temu więcej pieniędzy pójdzie na miasta w latach 2014-2020. Dalej z takich konkretnych rzeczy to wymyśliliśmy i doprowadziliśmy do tego, że Komisja Europejska dostała pieniądze na przygotowanie działań polegających na współpracy miast z obszarami wiejskimi. To my wymyśliliśmy tą akcję, przygotowaliśmy pieniądze i opracowaliśmy raport, podręcznik na ten temat. Na końcu kadencji zdobyliśmy również pieniądze na budowanie współpracy miast między Europą, Azją i Stanami Zjednoczonymi.

Jeżeli chodzi o sukcesy w kwestii funduszy rozwoju regionalnego to muszę przyznać, że jest cały zestaw zapisów, które tak naprawdę osobiście przeforsowałem. Dotyczy to m.in. pieniędzy na kulturę, których nie było. Podobnie z zapisem dot. turystyki, infrastruktury turystycznej czy rekreacji. Udało się także wpisać rzeczy, których nie udało się uwzględnić na poziomie rządowym czyli np. pieniądze na infrastrukturę transportową gazu. Wszystkie te działania są przede wszystkim wymierne w kwotach. Myślę, że takich przykładów, w których jako poseł sprawozdawca czyli negocjator ze strony Parlamentu Europejskiego, mógłbym podać więcej.

Poza tym w tych słynnych 300 mld dla Polski również brałem aktywny udział. To wymagało bardzo ścisłej współpracy między różnymi instytucjami, w których są Polacy. To zarówno rząd polski, to reprezentacja Polski w Unii Europejskiej, ale również Polacy pracujący w Komisji Europejskiej i posłowie do Parlamentu Europejskiego. Po raz pierwszy udało się nam wtedy stworzyć sieć współpracy Polaków z różnych instytucji, która dała bardzo dobre rezultaty.

Wspomniane wyżej rzeczy są działaniami, o których mogę mówić z czystym sumieniem. Wiele z nich bez mojego zaangażowania nie miałoby szans na powstanie lub ich wymiar byłby dużo słabszy.

Mimo tych sukcesów, nie należy Pan chyba do posłów, którzy skupiają uwagę wyborców na pochwale swoich dokonań?
To prawda. Trzeba bowiem pamiętać o tym, że nawet jeśli coś przeforsowałem w negocjacjach i potem poszło to do głosowania to i tak nie jest to tylko moja zasługa. Wielu posłów podczas trwającej kampanii przypisuje sobie wiele sukcesów, tłumacząc, że brali udział w głosowaniu nad czymś i to jest oczywiście prawda. Jednak nim to tego doszło trzeba było przekonać negocjatorów ze strony rządów, jak i Komisji Europejskiej. Tak to już jest w polityce, że kiedy jakiś projekt idzie dalej, nabiera realnych kształtów to znika nazwisko jego inicjatora, a w jego miejsce pojawia się wielu, którzy przypisują sobie finalny sukces. I tak kiedy w Polsce podniesiony został wielki alarm, że nie będzie pieniędzy na kulturę, osobiście zobowiązałem się do tego, że postaram się by te pieniądze jednak były. Nie chodziło wtedy o projekty w kulturze ale o infrastrukturę związaną z kulturą. Słowa dotrzymałem i dzisiaj zapis ten znajduje się w przepisach europejskich.

Jaka jest zatem nagroda za dobrą pracę?
Dla prawdziwego polityka jest to przede wszystkim kwestia osobistej satysfakcji, że się czegoś podejmuje i następnie doczekuje się efektu końcowego czyli realizacji. Wiadomo, że na samym końcu nikt już nie sprawdzi, kto tak naprawdę przyłożył do tego rękę, jednak ja wiem za którymi projektami stałem i jak wiele pracy wymagały ode mnie niektóre działania.