Niepełnosprawność na co dzień: Cieszyńskie chodniki niebezpieczne dla…

Za przykład może posłużyć ul. Mennicza gdzie chodnik przypomina obraz nędzy i rozpaczy, a szkolenie z bezwzrokowej nauki przemieszczania się po nim wymaga ode mnie nie lada wysiłku i abym mogła samodzielnie ją pokonać będę musiała pod czujnym okiem instruktorki spędzić na ćwiczeniach jeszcze wiele godzin.

Gdy kilka lat temu w centrum Cieszyna trwała wymiana kanalizacji, a miasto przypominało jedno wielkie wykopalisko, mieszkańcy znosili trudy związane z tym przedsięwzięciem z nadzieją że po zakończeniu prac chodniki będą doprowadzone do porządku i przez wiele następnych lat będzie można wygodnie i bezpiecznie nimi wędrować.
Jednak szybko okazało się, że byli w wielkim błędzie, ponieważ po zakończeniu prac związanych z wymianą kanalizacji gdy już się wydawało że wszystko wróciło do normy, następowały kolejne. Na nowo były rozkopywane chodniki, ponieważ niezbędna była wymiana np. instalacji grzewczej. Nikt z mieszkańców nie twierdził, że owe prace są niepotrzebne, jednak wielu zastanawiało się nad tym dlaczego prace nie zostały zsynchronizowane tak, aby następowały jedna po drugiej i tym sposobem nie były tak bardzo uciążliwe.

Marzenie pieszych o doprowadzonych do porządku chodnikach zostało spełnione połowicznie i nadal duża część z nich jest zlepkiem różnych nawierzchni na których można z łatwością się potknąć o wystającą kostkę czy płytę, nie mówiąc już o umieszczonych na środku chodnika znakach drogowych, które osobom niepełnosprawnym przysparzają mnóstwo trudności.
Za przykład może posłużyć ul. Mennicza gdzie chodnik przypomina obraz nędzy i rozpaczy, a szkolenie z bezwzrokowej nauki przemieszczania się po nim wymaga ode mnie nie lada wysiłku i abym mogła samodzielnie ją pokonać będę musiała pod czujnym okiem instruktorki spędzić na ćwiczeniach jeszcze wiele godzin.

Zły stan chodników to tylko jedna z bolączek, kolejną są auta parkujące na ulicach w pobliżu przejść dla pieszych , o ile nieduże nie ograniczają widoczności to już te większe sprawiają, że zarówno kierowcy jak i piesi mają z tym problem. Dla osób niepełnosprawnych, a zwłaszcza niewidomych jest to duża bariera polegająca na tym, że stojący pojazd skutecznie tłumi odgłosy nadjeżdżającego, co zaburza echolokację i prawidłową ocenę położenia zbliżającego się auta. Na takie przejścia z pułapkami w trakcie szkolenia natknęłam się między innymi na ul. Matejki oraz ul. Michejdy.

Istniejące nadal wysokie krawężniki i brak w wielu miejscach sygnalizujących oraz zabezpieczających przejścia dla pieszych tzw. „jeżyków” to następna z nierozwiązanych spraw, która dla zdrowej części społeczeństwa nie jest istotna, lecz dla osób z niepełnosprawnościami ruchu i wzroku oznacza ich bezpieczeństwo. Tak jak ułożony pod koniec lata na Górnym Rynku pas „jeżyków” pozwala niewidomym bez trudu dotrzeć do przejścia dla pieszych przy ul. Garncarskiej tak samo również powinny być pasami wypukłej kostki zabezpieczone przystanki autobusowe, a Władze Miasta na pierwszym miejscu winny zadbać o bezpieczeństwo mieszkańców.