Krystian Legierski: Chciałbym Polski bogatej, dostatniej, otwartej

Nie ten kolor skóry, nie ta orientacja seksualna, zbyt głośno domagający się praw dla gejów i lesbijek, na dodatek od niedawna radny Warszawy z listy SLD, a popierany przez Zielonych 2004. Stanowczo nie mieści się pan w "średniej krajowej". Mimo to warszawiacy wybrali pana na swojego przedstawiciela. Normalniejemy?

- Nie wiem czy normalniejmy to dobre określenie… Na pewno przy wyborze radnych nie decydowały takie kryteria jak przynależność rasowa czy orientacja seksualna, ważniejszy był program oraz osobowość kandydatów. A może doszli też do wniosku, że jakoś się mieszczę w tej "średniej krajowej" (śmiech).

Chce pan, by w Warszawie żyło się tak dobrze jak w Berlinie czy Londynie. Przyjazne ludziom otoczenie, na przykład parki, w których można poleżeć na trawie albo więcej przedszkoli - to pomysły bliskie sercu wielu z nas…

- Mówiąc o tym, żeby w Warszawie żyło się tak dobrze jak w Londynie czy Berlinie, nie miałem na myśli dosłownego kopiowania wszystkich rozwiązań, choć te dobre na pewno warto. Generalnie chodzi mi o poczucie jakości życia w mieście. Żeby warszawiacy mieli satysfakcję z tego, że żyją w takim, a nie innym miejscu, nawet jeżeli ich miasto różni się od Londynu czy Berlina. Ważne, by znaleźć i dobrze wykorzystać atuty miasta. To jednak wymaga od władz bardziej wizjonerskiego spojrzenia i dialogu z mieszkańcami. Ważne, by była to komunikacja na poziomie horyzontalnym, a nie odgórne podejmowanie decyzji. Mam na myśli sytuacje, gdy urzędnicy wychodzą z założenia, że to oni mają najlepsze pomysły i informują o nich ludzi, a ci powinni być zadowoleni. Nie o to chodzi…

A jak to wygląda w Warszawie, istnieje dialog na linii władze miasta-mieszkańcy?

- Na szczęście to się już dzieje. Powstały fajne zalążki w postaci komisji dialogu społecznego np. do spraw kultury, ochrony środowiska czy przeciwdziałania dyskryminacji. To płaszczyzna dialogu na linii urzędnicy - mieszkańcy czy stowarzyszenia. To świetna okazja, by warszawiacy mogli powiedzieć, co ich uwiera albo podpowiedzieć jak rozwiązać pewne kwestie. To ruch, który w miarę moich możliwości chcę pielęgnować. To ważne, by angażować mieszkańców w tworzenie swojego miasta.

Takie podejście opiera się na istnieniu społeczeństwa obywatelskiego. Czy budowanie tego typu społeczności jest też możliwe w mniejszych miastach, choćby takich jak Cieszyn?

- To że jest to mniejszy ośrodek może tylko uprościć ten proces. Przecież mieszkańcom łatwiej jest dotrzeć do władzy lokalnej. W dwumilionowym mieście wysłuchanie głosów chociażby większości mieszkańców jest bardzo trudne, w takim Cieszynie mamy o wiele większą szansę spotkania radnego czy burmistrza. Władzom prościej jest skonsultować pewne decyzje, o ile chcą to czynić.

Wydaje się, że w Warszawie jest więcej osób stymulujących takie działania, prowokujących dialog społeczny. A w mniejszych miastach…
- Nie wierzę, że w Cieszynie nie ma takich ludzi, którzy wiedzą jak funkcjonuje społeczeństwo obywatelskie. No i chcą działać na rzecz miasta. Spotkałem w Cieszynie masę fajnych ludzi, nie wierzę, że nagle ich zabrakło.

No właśnie, pochodzi pan z Koniakowa, uczył się w liceum w Cieszynie, teraz mieszka w Warszawie. Często pan odwiedza rodzinne strony?

- Oczywiście. Niedługo wybieram się tam na święta. To taki czas na słodkie lenistwo (śmiech).

Wyobraża pan sobie inny scenariusz? Dałoby się żyć tak barwnej osobowości jaką pan jest w rodzinnych stronach?

- Planowałem Kraków. Niestety zabrakło mi jednego punktu, żeby się dostać na studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Miałem do wyboru studia zaoczne i płatne w Krakowie lub studia dzienne w Warszawie, gdzie się dostałem. Jednak Warszawa była takim planem awaryjnym. Teraz nie żałuję, że ją wybrałem. Nie ujmując Krakowowi, ale jest tam trochę duszno. To klimatyczne miejsce, ale nie tak otwarte jak Warszawa. I na razie tu się realizuję, bo w rodzinnych stronach raczej nie miałbym co robić. Ale jak już mnie zmęczy ten, póki co nadal inspirujący, warszawski pęd czy pośpiech, może zdecyduję się na powrót.

Wróćmy jeszcze do pańskiego programu wyborczego. Jego ważnym punktem jest kultura. Pana zdaniem naprawdę warto w nią inwestować? To może się opłacać?

- Oczywiście, że tak. To się opłaca, pod warunkiem, że mądrze inwestujemy, że zajmują się tym osoby, które znają się na zarządzaniu kulturą. Dzięki ciekawym wydarzeniom kulturalnym miasto staje się atrakcyjniejsze, to generuje ruch turystyczny, a na tym zarabiają restauratorzy, sklepikarze, komunikacja miejska. Gdy niewiele się dzieje, po co odwiedzać dane miejsce. Inna sprawa, że kultura powinna też być takim naszym lustrem, a nawet sumieniem. Na przykład spektakl teatralny nie zawsze musi być rozrywką, ale może też uświadamiać nam nasze fobie, lęki, słabości. Dzięki kulturze możemy sprawdzać jak wypadamy na tle Europy, świata. To czyni nas mądrzejszymi ludźmi.

W jakiej Polsce chciałby żyć Krystian Legierski za 10, 20, 50 lat?

- Ciężko sensownie odpowiedzieć na to pytanie. Chciałbym Polski bogatej, dostatniej, otwartej … (śmiech). A mówiąc normalnym językiem, chciałbym żyć w kraju, który stwarza warunki do życia dla różnych ludzi, mających odmienne oczekiwania. Miejscu, w którym każdy może się rozwijać. Żeby ludzie, wracając z zagranicznych wyjazdów, mogli sobie powiedzieć: tu jest nam dobrze, tu zostajemy. Żeby to było miejsce, w którym jak najmniej doskwiera jego mieszkańcom.

Rozmawiał: MARCIN MOŃKA