Halina Mlynkova: Na nowo nawiązuję romans z Polską

Cieszycie się dużą popularnością. Odczuwacie coraz większą presję?
Naprawdę zależy nam na tym finale i strasznie się boimy, żeby po drodze się na to gdzieś tam nie wykopyrtnęło i żeby nam się noga nie potknęła. Cel, na który chcemy przeznaczyć pieniądze, jest dla nas bardzo ważny. Jakkolwiek nie będzie w finale, pieniądze trafią w dobre ręce. Niemniej będziemy walczyć.

Sytuacja z chorym uczestnikiem powoduje, że jeszcze mocniej emocjonalnie podchodzicie do wygranej?
Tak, bardziej nas to mobilizuje i rzeczywiście czujemy się bardzo mocno związani całą sytuacją. Do tej pory jak zastanawialiśmy się nad celem, było to anonimowe, nie dotykało bezpośrednio. Teraz dotyczy to także nas. Zależy nam, żeby wesprzeć również tę osobę.

Spotkania z cieszyniakami cieszyły się dużym zainteresowaniem, będą kolejne?
Jest taki plan, żebyśmy przyjechali na Święto Trzech Braci i bardzo bym chciała, żeby tak było. Grałam tu kiedyś z Brathankami i to był wspaniały koncert. Pamiętam, że cały rynek był wypełniony, wszyscy hucznie śpiewali. Mam nadzieję, że i tym razem tak będzie.

Z wykorzystaniem chóru?
Jak najbardziej. Nie wyobrażam sobie, żeby ich nie było.

Promocja nowej płyty, czy to będzie szansa na częstsze oglądanie pani na Śląsku Cieszyńskim?
Obiecuję (śmiech).

To na nowo nawiązany romans z tymi stronami?
Przyjeżdżam tutaj anonimowo do domu, ale zawodowo na nowo nawiązuję romans z Polską.

Jak zapatruje się pani na relacje polsko-czeskie, naszą wzajemną integrację?
Zniesienie granicy na pewno to umożliwiło, ponieważ chodzenie z paszportem było nie do zniesienia. Jak się trafił jakiś pan celnik, który miał akurat muchę w nosie tego dnia, to wysyłał nas na koniec kolejki. Tak zwane mrówki na granicy - to po prostu aż serce ściskało z żalu, co ci ludzie z sobą robią. Rozwiązanie tego węzła było bardzo dobrym pomysłem. Ważne, aby ludzie rozwiązali także granice w swoich głowach. Polacy z Czechami są na siebie tutaj skazani. Im więcej integracji, tym lepiej dla wszystkich.

Są cechy, zarówno polskie jak i czeskie, charakterystyczne dla tych stron, które chciałaby pani wpoić swojemu dziecku?
Oczywiście. Bardzo podoba mi się tutejsze nastawienie do życia. Polska i czeska strona ma wspólną cechę - pracowitość. Niektórzy uważają, że to pozostałość z austro-węgierskich czasów. Tutejsi ludzie mocno stoją na nogach. To staram się przekazać naszemu dziecku. Bardzo bym chciała, aby moje dziecko mówiło po czesku. Zależy mi na tej drugiej stronie, żeby wiedział, że tam też jest jego miejsce. Nie tylko Zaolzie. On dokładnie wie, jak to wszystko tu funkcjonuje. Uwielbia przebywać u babci, jego marzeniem jest zamieszkanie tam. Najlepiej żebyśmy wszyscy mieszkali u babci (śmiech).

Jest taki plan, by wrócić tu na stałe?
Nie, to jest niemożliwe. Nie mogę być egoistką. Jeśli chodzi o mnie, mogę mieszkać gdziekolwiek, na koncerty jeżdżę po całej Polsce. Mój mąż ma stałą pracę w Warszawie, jest lektorem, nie tylko aktorem. Jeździ po różnych studiach, to wymaga bycia tam na miejscu. Dlatego się przeprowadziłam do Warszawy do niego.

Jakby miała pani wyznaczyć swój szlak po Cieszynie i Czeskim Cieszynie, jak by on wiódł?
Po Czeskiej stronie spacer nad Olzą, gdzie jest piękna alejka. Na pewno trzeba zobaczyć grodzisko w Kocobędzu. Tam znajduje się bardzo ciekawy kawałek naszej historii. Potem zapraszam na granicę do kawiarni Noiva, która została odbudowana z inicjatywy artystów. Znajduje się przy samym moście, więc stanowi bardzo dobry punkt integracji polsko-czeskiej. Dalej po polskiej scenie Wieża Piastowska, tam zawsze słychać dźwięki ze szkoły muzycznej. Trzeba się przejść ulicą Głęboką, odbić do Studni Trzech Braci. Potem pójść na rynek, zjeść coś pysznego, bo jest gdzie. Warto przejść się nad Olzą po polskiej stronie, tzw. cieszyńską Wenecją. W okolicy Celmy jest przepiękny lasek, po prawej stronie jest fantastyczny park. Bardzo dużo jest tych miejsc.

Znajduje pani czas na takie spacery?
Teraz kiedy przyjeżdżam, to nie. Spacerujemy tylko, żeby na potrzeby telewizji pokazać miasto. Jak przyjeżdżam tu prywatnie, to odwiedzam kawiarnie, chodzę na zakupy z mamą. Najbardziej lubimy spacerować nad Olzą.

Wracając do uczestników. Są tutaj bardzo popularni, jaką mają szansę po tym programie zaistnieć w świecie muzycznym?
Liczę, że będą przebojowi i sobie poradzą. Szansę już otrzymali. Z tego co wiem, są osoby, które otrzymały propozycje z wytwórni, nagrywają przy okazji płyty. Trzymam za nich kciuki. Mam nadzieję, że uda im się zdobyć ten wymarzony cel - wydanie płyty i granie. Myślę, że to się na "Bitwie" nie zakończy. Wierzę w nich, w to że będą mieć ten kawałek szczęścia. Oprócz talentu i pracy trzeba mieć jeszcze trochę szczęścia.

Część artystów zapowiada, że przyjaźń z ich chórem przeniesie się na poprogramowe życie. Czy pani ekipa też ma na to szansę?
Przyjaźnie zawiązały się przede wszystkim między nimi. Spotykają się prywatnie, przedstawiają sobie rodziny. Te więzi zaczynają się pogłębiać. Siebie traktują jak rodzinę, co widać. Są bardzo blisko siebie także w programie. Taka chmurka z Cieszyna, wszędzie chodzi razem.

Cenią sobie, że częściej niż inne ekipy mogą obcować ze swoją gwiazdą.
Tego nie wiem. Przyjaźnią się z ludźmi z innych chórów, rozmawiają ze sobą. Rzeczywiście z nimi jestem. Do Warszawy przyjeżdżają w czwartek w nocy, po południu dzwonię do nich, czy wszystko jest w porządku. W piątek od godziny 7.30 jestem z nimi na parkiecie. Czuwam nad tym, żeby byli zadowoleni, zaakceptowali układ choreograficzny, żeby wychodząc na scenę nie mieli poczucia, że są jakimiś pionkami. Muszą to czuć. Jestem czujna, żeby nie zrobić im krzywdy. Nie chcę, aby mieli przeświadczenie, że coś muszą zrobić. Umiemy rozmawiać ze sobą.

Zgłaszają czasem, że coś im się nie podoba?
To do mnie nie dociera. Ewentualnie trafia dużym łukiem. Wyjaśniam sprawę wtedy ze wszystkimi. Nie ma żadnych nieprzyjemności, negatywnych emocji. Oni się wszyscy lubią, bardzo się wspierają.

Rozmawiała: KATARZYNA KOCZWARA