Najgorętsze miejsce w Beskidach

Huta znajduje się po czeskiej stronie, ale nie zawsze tak było. Gdy powstała w 1839 roku leżała w granicach monarchii austro-węgierskiej, a jej właścicielem był arcyksiążę Karol Habsburg. Potem huta przeszła w ręce Polski (w 1938 roku była największym zakładem w naszym kraju), a z czasem, po ustanowieniu granicy na Olzie — Czechosłowacji. W 1946 roku hutę upaństwowiono, aby w 1989 roku ponownie ją sprywatyzować. Dzisiaj największym udziałowcem zakładu jest spółka aukcyjna Moravia Steel. — Zatrudniamy 5,5 tys. ludzi, z czego jakieś 20 proc. stanowią Polacy. Języki czeski i polski stale się u nas mieszają. Zresztą wielu ludzi mówi swoistym językiem, który jest wypadkową gwary cieszyńskiej oraz czeskiego i polskiego — przekonuje Miroslav Bednarz, który w hucie odpowiada za kontakty z prasą.

Bez dzisiejszej huty nie byłoby Trzyńca, który powstawał i rozrastał się zajmując kolejne wsie wokół zakładu. Jedni mówią, że to najbrzydsze miejsce na ziemi pośród pięknych gór, inni zachwycają się jego industrialnym charakterem — powyginanymi rurami, pordzewiałymi halami, kominami z których strzela ogień i oparami unoszącymi się nad miastem. Huta rozciąga się na 350 hektarach. Żeby przejść ją wzdłuż trzeba pokonać aż 6 kilometrów i pokonać Olzę, która płynie między halami. To jak miasto w mieście. Wszędzie są torowiska i drogi, po których jeżdżą wózki widłowe i tiry. Niektórzy hutnicy pedałują na zakładowych rowerach.

Przez lata huta była też największym trucicielem w Beskidach. Dziś nad Trzyńcem nadal unosi się biała łuna, ale zakład już tak nie szkodzi beskidzkim lasom, jak jeszcze dziesięć, dwadzieścia lat temu.

Zakład produkuje stal zbrojeniową, drut walcowany, szyny. Połowa produkcji idzie na eksport do innych krajów Unii Europejskiej, a nawet za Ocean do Chile i Kanady. Huta w Trzyńcu jest największym pracodawcą na Morawach Północnych i Śląsku oraz drugim co do wielkości po Ostrawie zakładem tej branży w Czechach. W ubiegłym roku wyprodukowała 2,5 mln ton stali odnotowując najlepszy wynik finansowy od 15 lat. Ludzie też nie mają tutaj źle. W ubiegłym roku średnie wynagrodzenie wynosiło 24 tys. koron. — Znacznie przekraczamy średnią krajową, ale nie ma się co dziwić, w końcu praca w hucie jest bardzo ciężka — zapewnia Miroslav Bednarz. Jak ciężka, wystarczy zapytać tych, którzy czy lato czy zima smażą się przy rozgrzanych do czerwoności piecach, a ich jedyną nadzieją na ochłodę jest letnia mineralna.